سرویس ورزش مشرق – فصل نقل و انتقالات زمستانی در حالی به پایان رسید که بیش از ۲۰ بازیکن بین ۱۶ تیم لیگ برتری جابجا شده و از تیم A به B منتقل شدند. جابجایی هایی که در عالم فوتبال و در همه لیگ های دنیا انجام می شود. بارها در اخبار بین الملل فوتبال با موارد مشابه اینچنینی مواجه شده ایم که فلان بازیکن در انتقال از یک تیم مثلا انگلیسی به تیمی دیگر در همان لیگ مبلغی را بابت صدور رضایتنامه به باشگاه قبلی پرداخت کرده است.

اتفاقی که در فوتبال ایران خیلی کم و به ندرت به نمونه های مشابه برمی خوریم. یکی از مثال های دم دست باشگاه استقلال تهران بود. این تیم که در نقل و انتقالات زمستانی ۵ بازیکن را از لیست خود کنار گذاشت در سه مورد بدون دریافت هیچ هزینه ای ستاره هایش را به نوعی بخشید! حسن بیت سعید راهی فولاد خوزستان شد، یعقوب کریمی به استقلال خوزستان رفت و سجاد شهباززاده هم به لیگ قطر سفر کرد.

سئوال واضح همین است که چرا وقتی استقلال می دانست فولاد بیت سعید را می خواهد این بازیکن را رأساً واگذار نکرد و بعد از فسخ، بیت سعید آزاد شد؟

چرا یعقوب کریمی را به حالت قرضی به استقلال خوزستان نداد تا هم بابت پرداخت مابقی قراردادش دغدغه ای نداشته باشد، هم لیستش را خالی کند و از همه مهمتر مبلغی حتی در حد ۱۰۰ میلیون تومان یا کمتر بابت این انتقال دریافتی داشته باشد؟

استقلال نمی توانست مانند پرسپولیس که از انتقال طارمی به الغرافه ۲.۵ میلیارد درآمدزایی کرد با انتقال شهباززاده به تیم جدید قطری اش لااقل ۲۰۰ میلیون تومان دریافتی داشته باشد؟

این پروسه سئوال برانگیز را درباره بازیکنان خارجی هم بارها شاهد بوده ایم. اینکه مربی پس از به خدمت گیری بازیکنی او را نمی خواهد و به یکباره یا کلی ضرر بابت پرداخت حق و حقوقش متحمل می شود و یا با بیرون کردنش باید انتظار شکایت بازیکن خارجی به فیفا را بکشد و در نهایت باز هم از جیب هزینه کند. باشگاه نمی تواند همان خارجی که در پرسپولیس یا استقلال کارآیی نداشته را قرضی به تیمی دیگر در لیگ برتر یا حتی دسته پایین تر بفرستد و علاوه بر اینکه پرداخت پول بازیکن را از سر باز کرده درآمدزایی هم بکند؟

چرا معاوضه بازیکن هم کم شده است؟ گاهی دیده می شود دو باشگاه در ازای جذب بازیکن از یکدیگر بدون پرداخت پول، بازیکنشان را با یک بازیکن دیگر معاوضه می کنند. اقدامی که هم به سود بازیکنان و هم ترمیم نقاط ضعف تیم ها می شود.

به گزارش مشرق، یکی از دلایل این اتفاق شاید نبود قراردادهای بلند مدت بین باشگاه و بازیکن است. بی گمان وقتی فوتبالیستی ۲ یا ۳ سال قرارداد داشته باشد موضوع انتقال قرضی، یا دریافت رضایتنامه با پرداخت پول هم مطرح می شود ولی مادامی که قراردادها یک تا دو ساله بسته می شوند در نیم فصل و با توافق طرفین قرارداد فسخ شده و باشگاه با این تصور که دیگر قرار نیست پولی به بازیکن جدا شده بپردازد همزمان، هم سهم بازیکن از دریافتی تیم بعدی اش را افزایش داده و هم قید پول رضایتنامه این انتقال را زده است! رفتاری که در سطح اول فوتبال حرفه ای دنیا شاید فقط در ایران شاهدش هستیم!

تنها جایی که دیده شده باشگاه ها از انتقال بازیکن شان درآمدزایی می کنند دریافت حق رشد یا همان حق آموزش است که اتفاقا باشگاه ها به سختی پیگیر آن می شوند. قطعا بررسی دقیق این موضوع در اتحادیه فوتبال، مجمع باشگاه های لیگ برتری و فدراسیون می تواند سبب شود تا علاوه بر کاهش میزان شکایت های بازیکنان خارجی از باشگاه های ایران منبع درآمدی هر چند اندک برای تیم ها فراهم شده و حرفه ای تر به فوتبال بپردازیم.